گاهی

هرزگاهی صدای نبودن خنده های کودکیم

مرا به یاد دوست داشتن تنهایی ام می اندازد

تمامی نبودنش را با لبخند بی منت لبانش از یاد بردم ......

انتظار

پی ِبی پایانی ِ این انتظار، تنهایی بی انتهایم را می گریم
انقدر که دلم می خواهد به انتهای این سردرگمی برسم
برای تو گریستن نیز دیگر ارامم نخواهد کرد انقدر گریستم که اشکهایم هرزگاهی دوری ِگونهایم را به ثانیه ای سپری خواهد کردوانقدر راحت می روی و می گذری که انگار نبودنم برایت کلامی بیش نیست میدانم، تو باز خواهی رفت، انقدر سبک که رفتنت قدمی بیش نخواهد بود ومن باز خواهم مرد....

. گفتم باز؟ وای بر من که برای رفتنت لحظه شماری می کنی